Tak było w przypadku Antygony, tytułowej bohaterki tragedii Sofoklesa. Była ona buntowniczką. Sprzeciwiła się władzy państwowej, za co została surowo ukarana. Antygona postawiona została przed bardzo trudnym wyborem: przestrzegania praw ludzkich, które zabraniały pochowania zwłok zdrajcy, albo boskich, które wręcz nakazywały pochować z godnością każdego śmiertelnika. Sumienie i moralność nie pozwalały jej na to, aby zostawić zwłoki brata i skazać je na sponiewieranie. Z drugiej strony nie chciała sprzeciwiać się woli władcy, gdyż groziło to śmiercią. Rozterki wewnętrzne potęgowała jeszcze samotność bohaterki, której nikt nie wspierał w wyborze. Z tak trudnej sytuacji, w której została postawiona Antygona, nie było jednoznacznie pozytywnego wyjścia. Jakąkolwiek decyzję by podjęła i tak z góry skazana była na klęskę. Przyjęła postawę pokory i oddania religii, jednocześnie buntując się przeciwko królewskiej władzy i panującym społecznym prawom. Przeżywała katusze psychiczne, ponieważ musiała wybierać pomiędzy równorzędnymi racjami. W rezultacie skazana na śmierć, wcześniej popełniła samobójstwo. Za swoją decyzję zapłaciła najwyższą cenę. Antygona działała w imię dobra ważniejszego niż to ziemskie. Niestety w epoce, w której prawo państwa było najważniejsze, musiała ponieść osobistą, moralną klęskę.